Najstarsze świadectwa Ojców Kościoła nie odnoszą się w ogóle do tego problemu, gdyż było dla nich całkowicie zrozumiałe, że Pismo Święte czyta się wewnątrz Kościoła, wewnątrz żywego przekazu Tradycji. Później jednak zaczęto powoli dopuszczać myśl, że Kościół może fałszywie interpretować Pismo Święte, właśnie dlatego, że posługuje się Tradycją. Rozdzielenie Pisma Świętego od Tradycji doszło najsilniej do głosu w czasie kryzysu reformacyjnego. Sobór Trydencki podjął wielki wysiłek uporządkowania problematyki relacji Pisma Świętego i Tradycji. Pozostawił jednak wiele otwartych kwestii, które doprowadziły później do pewnych nieporozumień. Dlatego najlepiej skoncentrować się na fragmentach dwóch punktów z Konstytucji o Objawieniu Bożym Soboru Watykańskiego II, w których precyzyjnie określa się stosunek Pisma Świętego do Tradycji:

„Albowiem Pismo św. jest mową Bożą, utrwaloną pod natchnieniem Ducha Świętego na piśmie; a święta Tradycja, słowo Boże, przez Chrystusa Pana i Ducha Świętego powierzone Apostołom, przekazuje w całości ich następcom, by oświeceni Duchem prawdy, wiecznie je w swym nauczaniu zachowywali, wyjaśniali i rozpowszechniali. Stąd to Kościół osiąga pewność swoją co do wszystkich spraw objawionych nie przez samo Pismo Święte. Toteż obydwoje należy z równym uczuciem czci i poważania przyjmować i mieć w poszanowaniu”[1].

Fundamentalne jest w tym tekście pojęcie Słowa Bożego, które zostaje „spisane” (Pismo Święte) i „powierzone” (Tradycja) Apostołom i ich następcom (przez sukcesję apostolską). Z tej racji, że Słowo Boże jakby rozgałęzia się na Pismo Święte i Tradycję, rozpoznanie jakiejś prawdy jako objawionej przez Boga i jej wyjaśnienie nie dokonuje się jedynie przez Pismo Święte. Mocno podkreślone jest to w następnym punkcie:

„Święta Tradycja i Pismo św. stanowią jeden święty depozyt słowa Bożego powierzony Kościołowi. Na nim polegając, cały lud święty zjednoczony ze swymi pasterzami trwa stale w nauce Apostołów, we wspólnocie braterskiej, w łamaniu chleba i w modlitwach (por. Dz 2, 42 gr.), tak iż szczególna zaznacza się jednomyślność przełożonych i wiernych w zachowywaniu przekazanej wiary, w praktykowaniu jej i wyznawaniu”[2].

Nie powinno się więc interpretować Pisma Świętego w oderwaniu od Tradycji, ponieważ wtedy sięga się jakby do „części depozytu Słowa” ze szkodą dla całości, która zawiera się zarówno w Piśmie Świętym, jak i w Tradycji.

Mateusz Przanowski OP