„Kiedy msza przestaje być nudna” – pod takim hasłem wystartował w październiku nowy cykl katechez w ramach inicjatywy „Sala na Górze”, działającej przy Bazylice Mariackiej. W tym roku celem spotkań jest pomoc wiernym w bardziej świadomym przeżywaniu liturgii i uchronienie jej od przeżywania nudy. Partnerem specjalnym tegorocznego cyklu jest Fundacja „Dominikański Ośrodek Liturgiczny„. Przeczytaj całość

Słowo „coaching” jest dziś bardzo popularne. W różnych instytucjach organizuje się specjalnie szkolenia, które wykorzystując m.in. wiedzę psychologiczną mają pomóc ludziom przyspieszyć ich rozwój, polepszyć efektywność i osiągać cele. Jednak chrześcijanie powinni mieć swój własny chrześcijański „coaching”, a jest nim Tradycja Kościoła dotycząca ćwiczenia się w cnotach. Dziś, niestety, jest ona nieco zapomniana, dlatego bracia dominikanie próbują o niej przypomnieć. Rozwijanie w sobie cnót boskich i kardynalnych nie jest oczywiście dążeniem do „sukcesów” w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, ale jest czymś znacznie większym: skuteczną pomocą, aby pięknie i mądrze żyć.

Przeczytaj całość

Czym jest muzyka i skąd bierze się jej niezwykła siła oddziaływania?

„Apollo z kitarą”

Bez wątpienia, towarzyszy człowiekowi od początku jego dziejów. Na temat jej pochodzenia, charakteru i znaczenia powstało wiele teorii. Dominują dwa główne nurty myślenia o muzyce, obydwa wywodzące się z antyku – od starożytnych Greków. Pierwszy z tych nurtów, arystoksenesowski, postrzega muzykę jako domenę zmysłów. Muzyka jako sztuka należąca do sfery słuchu i pamięci ma za zadanie działać na zmysły człowieka i dostarczać mu zmysłowych wrażeń i przyjemności. Nurt drugi, wywodzący się od Pitagorasa, przypisuje muzykę sferze intelektu, jako że jest ona sztuką opartą na znajomości liczb i proporcji. Od starożytnych Greków pochodzi teoria etosu muzycznego – odkryli oni, że muzyka, w zależności od skali, na jakiej została oparta, może wywoływać nie tylko konkretny nastrój czy stan emocjonalny człowieka, ale kształtować jego osobowość, pomagać rozwijać cnotę. I tak na przykład Platon uważał skalę lidyjską za zniewieściałą i osłabiającą charakter, skale miksolidyjska i syntolidyjska miały charakter żałobny, jońska była biesiadna i nieco frywolna, frygijska wyrażała spokój i rozsądek, zaś dorycka była wyrazem duchowej siły i męskości. Z tego powodu muzyka stała się jednym z podstawowych elementów paidei, sztuki wychowania i kształtowania człowieka zgodnie z zasadą kalos kagathos („dobry i piękny”). Muzyka i gimnastyka miały współdziałać w harmonijnym rozwoju człowieka, uwzględniającym zarówno ciało, jak i duszę. Platon doskonale ukształtowanego człowieka nazywał człowiekiem muzykalnym. Zagadnieniom dotyczącym natury muzyki oraz jej wpływu na ludzką duszę poświęcił on wiele miejsca między innymi w Państwie oraz Timajosie. Z kolei według Arystotelesa muzyka, jak i sztuka w ogóle, ma do spełnienia kilka funkcji: logiczną (ma być odwzorowaniem doskonałości i ładu panującego we wszechświecie), estetyczną (ma dawać przyjemność, radość i odpoczynek), ale także etyczną (ma prowadzić do oczyszczenia – katharsis – oraz z pomocą piękna prowadzić człowieka do dobra). Przeczytaj całość

Właśnie ukazała się w języku polskim książka O herezjach Teodoreta z Cyru. To publikacja obowiązkowa dla tych, którzy interesują się historią Kościoła oraz rozwojem doktryny chrześcijańskiej. Przeczytaj całość

Być może zastanawiacie się, jak ludzie mogą rozmyślnie odwrócić się od czegoś, co, jak sądzą, nie istnieje. Bóg jednak znajduje się w bliskiej relacji nawet z tymi, którzy go odrzucają. […] Nie przeczę, że ateiści mogą być z gruntu prawymi ludźmi, o wiele lepszymi ode mnie. W naszych czasach jednak u podłoża kultury ateistycznej leży wiele motywów, a ucieczka przed okiem sprawiedliwości jest jednym z nich. Uciekacie przed okiem sprawiedliwości, wymazując oblicze (Oblicza Boga, fragment rozdziału „Widok znikąd”).

Oblicze Boga to publikowana wersja wykładów wygłoszonych na Uniwersytecie St Adrews wiosną 2010 roku, w których Roger Scruton poruszył wiele istotnych dla chrześcijaństwa wątków. Nie banalizuje w nich naukowego punktu widzenia, zastrzega jednak, że badacze powinni zajmować się światem doświadczalnym, pozostawiając przestrzeń dla tego, co niedostępne dla zmysłów – świata metafizyki. Przeczytaj całość

Jedną z najpopularniejszych książek o Chrystusie, wydanych w ostatnim czasie, jest niewątpliwie książka J. Martina Jezus. Publikacja amerykańskiego jezuity zdobyła I miejsce na liście bestsellerów „New York Timesa”, Christopher Award 2015 a w Polsce została wyróżniona Nagrodą Stowarzyszenia Wydawców Katolickich Feniks 2016. Co zadecydowało o sukcesie tej książki? Przeczytaj całość

Chcesz lepiej poznać Pismo Święte?  Odnaleźć informacje na temat okoliczności powstawania poszczególnych Ksiąg Starego Testamentu, kontekstu kulturowego i historycznego tworzenia się Pisma u hebrajczyków, dowiedzieć się czegoś więcej o Dekalogu – dziesięciu słowach Boga skierowanych do Izraela? Zachęcamy do lektury tekstów biblisty, księdza doktora Wojciecha Węgrzyniaka, dostępnych na jego stronie O co właściwie nam chodzi? Przeczytaj całość

Czyż nie słyszymy często zdania: „Jezus tak, Kościół nie”? Książka Zrozumieć Kościół. Eklezjologia praktyczna skutecznie ukazuje absurd takiego poglądu, pokazując zasadnicze dla naszej wiary znaczenie trwania w Kościele. Publikacja stara się również odpowiedzieć na pytanie o to, jakie są dzisiaj największe wyzwania dla Kościoła. Autorzy konkretnie i jasno pokazują, że w zmieniającym się świecie Kościół powszechny ma swoją przyszłość pod warunkiem, że rozwija się zgodnie z zamysłem Jezusa. Przeczytaj całość

Polecamy cykl wystąpień ks. prof. Michała Hellera, dostępnych na kanale Copernicus Center of Interdisciplinary Studies, w których możemy znaleźć odpowiedź na pytanie o to, czy istnieje sposób, aby pogodzić wiarę w Boga ze współczesnymi teoriami w fizyce kwantowej, kosmologii oraz logice. Przykładowe tematy nagrań to: Nauka a wiara, Boskie cząstki boskiej fizyki czy Bóg i geometria. Przeczytaj całość

Niechaj jego synowie będą sierotami,
a jego żona niech zostanie wdową!
Niech jego dzieci wciąż się tułają i żebrzą,
i niech zostaną wygnane z rumowisk!
Ps 109, 9-10

Clive Staples Lewis (1898- 1963), słynny chrześcijański apologeta i pisarz, w swojej znakomitej książce Rozważania o psalmach stara się zmierzyć z tymi wersetami z Psałterza, które mają prawo nas niepokoić i prowokować do pytań o zasady chrześcijańskiej moralności. Przecież dla wielu chrześcijan, psalmy są podstawą codziennej modlitwy, tymczasem „w niektórych psalmach duch nienawiści, uderzający nas w twarz, jest jak gorący podmuch z paleniska”[1]. W Księdze Psalmów czytamy na przykład:  „O Boże, obyś zgładził  bezbożnego, niech krwawi mężowie idą precz ode mnie!” (Ps 139, 19), czy: „Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije o skałę twoje dzieci” (Ps 137,9).

Czy nie kłóci się to ze słowami Chrystusa: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają” (Łk 27-29)? Lewis wychodzi z założenia, że skoro „umysł i język Chrystusa były w oczywisty sposób zanurzone w psalmach, powinniśmy raczej zrobić z nich jakiś użytek”[2]. Nie należy jednak tych złorzeczeń ani usprawiedliwiać, ani choćby na chwilę przyjmować, że „skoro tak napisano w Biblii, cała ta mściwa nienawiść musi być w jakiś sposób dobra i pobożna, […] ani co gorsza, używać jej dla usprawiedliwienia naszych podobnych uczuć”[3]. W psalmach mamy do czynienia z wyrażaniem złości bez samokontroli i chowania jej za płaszczykiem konwenansów. Trzeba pamiętać jednak o tym, że autentyczny gniew nie jest wyrażany bez powodu. Przeczytaj całość